Het is zondagochtend. Met de bus rijden we met bus 231 vanaf Damascusgate naar Betjala in Bethlehem. We betalen per persoon acht shekel. De bus zit behoorlijk vol. Na circa vijftien minuten rijden we door de checkpoint. Vanaf de checkpoint rijdt de bus de Palestijnse gebieden in. Naast ons zitten een paar moslim tienermeiden met hoofddoekjes. Een vriendinnetje van hen komt de bus in, de meiden duiken weg. Het maakt ze even net zo gewoon als mijn eigen dochter. Bij Betjala stappen we uit de bus. Taxichauffeurs klampen ons aan zoals haviken zich op hun prooi storten. Ze willen ons graag vervoeren. Waarheen maakt niet uit. Ik herinner mij op dat moment dat House of Hope vlak bij de bushalte is. We lopen er met onze groep heen. Achter de hekken en uit het zicht zijn wij veilig voor de taxi-haviken. Vanaf de instelling bel ik onze contactpersoon Issa om ons op te halen.

Na enkele minuten komt onze broeder voorganger van de House-of-Bread-church eraan. Door smalle straatjes met grote hoogteverschillen en 30-graden-hellingen, rijden we naar de kerk. De kerkzaal is op de eerste verdieping van een hele ruime etagewoning. De dienst begint om 10.00 uur. Zo laat is het nog niet. De zaal is nog leeg. We drinken een ‘koffieshot’ (heel klein, heel sterk kopje koffie). De toegevoegde Kardemon geeft het de kenmerkende Oosterse geur en smaak.

De zaal loopt vol en als er ongeveer 30 mensen zijn, start de dienst met zang, getuigenissen, gebed en aanbidding. Alle kinderen spelen in het aanbiddingsteam, moeder zorgt voor de versterkingen en vader leidt het programma. Dan mag Jaco het woord nemen. Hij spreekt over zout. Wij zijn zout (Mattheus 5). Zout is nodig. Het moet sterk zijn. Zout geeft smaak, het ontsmet en maakt daardoor klaar voor genezing.

Veel mensen komen naar voren en laten voor zich bidden. Voor elk is er een woord van profetie of een bemoediging. Later vraagt een vrouw waar al die profetieën vandaan komen en hoe je die krijgt. Ik vertel haar dat ze vanzelf komen. Je hoeft er niet iets voor te doen, maar je weet zeker ze niet uit jezelf, maar van God komen. Ik geef daarmee misschien niet helemaal antwoord op haar vraag, maar toch ook weer wel, want het is niet zo moeilijk als we soms denken. In elk geval is iedereen gezegend en gaan mensen bemoedigd naar huis.